Ik had een hevige discussie met mijn vriendinnen over de trouwlocatie van mijn bruiloft. De meningen waren verdeeld, ik was te lang bezig met het zoeken naar dé trouwlocatie, alles moest perfect zijn. Omdat mijn vriendinnen weten dat ik nogal, ja, perfectionistisch kan zijn, weten ze ook dat iets eeuwig kan duren. Ze vonden dus ook dat ik wel op mocht schieten met de trouwlocatie. Ik had al meerdere offertes aangevraagd, ook al meerdere bezichtigingen gehad maar ik kwam er maar niet uit. Mijn man had het inmiddels ook al opgegeven en zei dat ik de keus mocht maken. Het was hem om het even en hij weet nu onder hand ook wel dat ik zo lang doe om een keuze te maken. Met mijn vriendinnen ging ik nog één trouwlocatie af, eentje die een grote voorkeur had. Toen we daar waren voelde het al best goed, ik wist dat ik hier wel wilde trouwen. Maar toch, misschien waren er nog wel mooiere locaties. Mijn vriendinnen hebben mij toen overtuigd van deze trouwlocatie. Het was ook wel logisch en ik stemde in. Voelt op zich wel fijn, om dit nu afgetekend te hebben.